ថ្នាំជ្រលក់ពណ៌ ២០៧៦ ត្រូវតែមានឡេក

ទំហំនៃការរងរបួសរបស់អ្នកអាស្រ័យលើអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះបញ្ហានេះ។ យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរបួសធ្ងន់ធ្ងរមើលងាយវាបន្តិចហើយព្រងើយកន្តើយដោយគ្មានរបួស។ ការដកខ្លួនចេញមុនការលំបាកទាំងអស់គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីភាពកំសាកនៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ។ ភាពក្លាហានពិតប្រាកដកើតចេញពីការតស៊ូរបស់បេះដូង។

 

បញ្ឆេះពិលក្នុងចិត្តខ្ញុំបញ្ចេញអណ្តាតភ្លើងប្រកបដោយសុទិដ្ឋិនិយមនិងចិត្តទូលាយ។ នៅពេលមានកំហុសខ្លះកើតឡើងគ្មានឱកាសកែតម្រូវវាទេ។ ដូចស្លឹកឈើពួកគេមិនអាចត្រលប់មកវិញបានទេបន្ទាប់ពីចាកចេញពីដើមឈើ។ ឱកាសខ្លះបើខកខានម្តង ៗ នឹងបាត់បង់ជារៀងរហូត។

 

កុំមានទុទិដ្ឋិនិយមចំពោះខ្លួនឯងថាជាអកុសលតាមពិតមានមនុស្សអកុសលច្រើនជាងអ្នក។ កុំមានសុទិដ្ឋិនិយមថាអ្នកពូកែជាការពិតអ្នកគ្រាន់តែធ្លាក់ចូលសមុទ្រ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺគ្រប់គ្រាន់។

 

សេចក្តីសប្បុរសច្រើនពេកនាំឱ្យខ្វះស្មារតីហើយការបន្ទាបខ្លួនច្រើនពេកនាំឱ្យខ្សោយ។ ប្រសិនបើអ្វីគ្រប់យ៉ាងធំពេកហើយអត់ធ្មត់អ្នកដទៃនឹងមិនកោតសរសើរអ្នកទេប៉ុន្តែនឹងកាន់តែអាក្រក់ទៅ ៗ ។ ធ្វើចិត្តសប្បុរសពេកក៏ជាប្រភេទនៃភាពល្ងង់ខ្លៅដែរ។

 

មិនថាអ្នកជួបឧបសគ្គអ្វីក៏ដោយសូមជឿជាក់ថាជីវិតត្រូវតែមានស្នាមប្រេះដើម្បីឱ្យព្រះអាទិត្យរះឆ្លងកាត់។ ជីវិតអាចស្មុគស្មាញឬសាមញ្ញ។ ជីវិតគឺជាការបង្ហាញហើយពណ៌គឺអាស្រ័យលើអ្នក។

 

អ្នកអាចដើរតួជាច្រើនមានអារម្មណ៍ឡើងចុះអាស្រ័យលើអ្នកទាំងស្រុងហើយការបញ្ចប់ត្រូវបានកំណត់ដោយខ្លួនឯង។ នៅពេលអ្នកមានមោទនភាពអ្នកត្រូវមើលងាយហើយនៅពេលអ្នកខកចិត្តអ្នកត្រូវមើលទៅឆ្ងាយ។

 

មានរឿងជាច្រើននៅក្នុងជីវិតដែលអាចដាក់ចុះបាន។ លុះត្រាតែអ្នកដាក់វាចុះអ្នកអាចមានលទ្ធភាពទិញវាបាន។ សូមព្យាយាមធ្វើឱ្យជីវិតអ្នកសាមញ្ញហើយអ្នកនឹងរកឃើញរបស់ទាំងនោះ។

 

ទេសភាពដែលត្រូវបានរារាំងគឺជាជីវិតសមស្របបំផុត។ មិនថាអ្វីដែលអ្នកជួបប្រទះគឺសេចក្តីរីករាយឬទុក្ខព្រួយមិនថាមនុស្សដែលអ្នកជួបនោះល្អឬអាក្រក់ទេពួកគេតែងតែអាចបង្រៀនអ្នកពីអ្វីមួយនិងជួយអ្នកឱ្យក្លាយជាមនុស្សល្អម្នាក់។